Lisedeyken delice bir hayalim vardı.
Haber spikeri olmak istiyordum. 😊Bu arada halen delice hayallerim var da… Neyse 😊
Haber spikeri olacağım diye ciddi araştırmalar yapıyor, sesimi kaydedip dinliyor, beğenmeyip siliyordum. Öylesine fazla içimi yakan bir hayaldi ki takıntılı şekilde haber bültenlerini izler kendime notlar çıkarırdım. O dönemde yaşadığım yerde(İzmir) bir kurs, vb. bir yer var mı diye araştırırken bir TV kanalında sunuculuk, spikerlik kursunun açıldığını ve kurs sonunda başarılı olan bir kişiyi kanalda haber sunucusu olarak istihdam edileceğini öğrendim.
Salim durur mu hiç 😊 Ailemi bir şekilde ikna edip kursa kaydoldum. Uzun süren bir eğitim süreci sonunda sınav günü geldi, çattı.
Sınav sözlü mülakat şeklindeydi. Kendimizi anlatacak, bu meslekle ilgili motivasyonumuzu aktaracak ve arkasından da bize verilen haber metnini okuyacaktık.
Mülakat gününe kadar zaten çok ciddi şekilde hazırlanmıştım. O gün de kusursuz olmak için elimden gelen her şeyi yapacaktım ve yaptım da.
Sonuç ne mi oldu 😊
Beni almadılar. Başaramadım. Nedenini de açıklamadılar. Kazanan kim onu da söylemediler. Büyük hayal kırıklığı içinde evimin yolunu tuttum.
Aradan belli bir zaman geçtikten sonra kazanan arkadaşı TV ekranında gördüm. Açıkçası biraz da şaşırdım. Çünkü baya baya şivesi olan, farklı bir konuşma tarzına sahip, en olmayacak diye gördüğüm ve yanıldığım kişi seçilmişti.
O, sunuculuk yapmasıyla birlikte kendisine has bir kitlesi oluştu zamanla…
Demem o ki, kusursuz olacağız derken sunumlarda samimiyeti atlayabiliyoruz. Kusursuz görünmek aslında bizi izleyen ve dinleyenlerle aramızdaki mesafeyi de açıyor.
Kusursuz olmak zorunda değiliz. Başkası gibi görünmek durumunda hiç değiliz. Kendimiz olduğumuzda her şey çok daha güzel 😊
Bugüne kadar izlediğim ve hafızamda kalan sunumlara, konuşmalara baktığımda kendisine has ve kusurları olanlar olduğunu gördüm.
Peki sizce de öyle mi?
Hafızanıza kazınmış böyle konuşma ve sunumlar oldu mu?
Yorumlarınız beni çok mutlu eder. Yorumlarda görüşmek üzere.